The Winds of Wonder

An Attempt in Surrealism

अतिवास्तवता

कोसांचा प्रवास पण पाय धरतीचे जडच,

न दिसे काव्यसृष्टी, ती उभटशा अंगाची;

चंद्र, तो तर गेला कोरड्या नदीत वाहून,

पण लगेच आला धो धो भला मोठ्ठा पाऊस;

घसरली उत्तरेकडची हडबडी कल्पना,

जरी हातातील कडे दिले होते विष्णूने;

शंखाची उत्स्फूर्त गर्जना, फाटले आकाशही,

निःशब्दतेने अर्थच अर्थ केले खूप गोळा;

खट्याळ घड्याळाने मांडला क्रूर हाहाकार

काळाची तिन्ही चाके फिरू लागली मागेमागे ;

आरशात दिसली वास्तविकता चमत्कारीक,

कारण होते कालच्या काळोख्या रात्रीचेच;

ह्यात सख्यासोयरांचे उगीचच येणे जाणे,

नको होते भुरळी आलिंगने, त्या भेटीही;

फटकावलेला हसरा चेंडू झाला दिसेनासा,

गवसले असेल का त्याला अर्चीले होते ते?

मघाशी सांगितलेली गोष्ट सांगतो पुनः

हिरवट मोत्यांचा हार झळकेल छातीवर;

गेली पळून मागच्या दाराने हिमट भीती,

मंदिरात टाकला सुटकेचा सुस्कारा देवाने;

आज तर आहे टिटवाळ्याची महा यात्रा,

आले अनेकवचनीय उद्गार घेण्या रेवड्या.

३० जून २०२५