हे स्वप्न मला कळले
दुःख क्लेश न उरले अज्ञानाचे
बंधने तुटली संकीर्ण ह्रदयातील;
जाउनी सगळी बोचरी क्षुद्रता
भूमिगत खोल सापडे रत्नभांडार;
काळोखाच्या गुहेत लख्ख उजेड
हर्षित कोजागिरीच जशी काही असे;
अवतरे सौंदर्यमयि आल्हादिनी
नुपूरांच्या झुणझुणित डोले सारी सृष्टी;
विद्रुपता नसे कुठल्याही भावनामधे
नसे कुठेही तुच्छ खोटी प्रेम-माया;
फळाफुलांनी लदली भरगच्च बाग
स्वर जाती दूरवरी घेऊनी स्वैर पंख;
पण हे कोडे मला कळलेच नाही,
अश्वाची धाव अग्निबाणाच्या गतीची;
जे दिसते त्याच्या खूप पलीकडे, खूप,
असे पोहोचणारी योगचक्षूची दृष्टी;
अद्भुततेच्या पुढे आहे मोठा विस्तार,
आनंदाचा, समृद्धीचा, दिव्यत्वाचा;
चैतन्य धारण करी इच्छित रूपें
आहेत तेथे ज्ञानीजन अग्नितेजाचे;
म्हणूनतर घेतला मी जन्म मृत्यूलोकी
स्वप्न घडवीत घडवीत गाठण्या अमरत्व;
अहो हीच तर सार्थकता निर्मितीची
प्रयास नसे तो, आनंद आविष्काराचा।
१३ एप्रिल २०२५
“For Decades I Have Been Either Not Understood Or Misunderstood.”
Carl Jung to Jolande Jacobi

Leave a comment